ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΤΙΡΙΑ
Το αναγεννημένο αρχοντικό Ξυνοπούλου (ΔΕΗ)
Το αναγεννημένο αρχοντικό Ξυνοπούλου είναι ιδιοκτησίας της ΔΕΗ Αγρινίου και στεγάζει τις υπηρεσίες εξυπηρέτησης των πελατών της. Πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα νεοκλασικά της πόλης του Αγρινίου, που διατηρήθηκε και αναπαλαιώθηκε με απόλυτο σεβασμό στην αρχική του μορφή. Η δεσποτική του παρουσία στην πλατεία Παναγοπούλου από το 1902 συμβάλει καθοριστικά στην ποιοτική αναβάθμιση της ευρύτερης περιοχής.
Η Δημοτική Αγορά Αγρινίου
Η Δημοτική Αγορά είναι ένα κτίριο που ταυτίζεται με τη νεότερη ιστορία του Αγρινίου και χτίστηκε το 1930 επί θητείας του Δημάρχου Ανδρέα Παναγόπουλου με επιβλέποντα τον Βασίλειο Κουρεμένο, διακεκριμένο αρχιτέκτονα μηχανικό της εποχής.
Στις 3 Ιουλίου 2008 δημοπρατήθηκε το έργο «Αποκατάσταση Δημοτικής Αγοράς Αγρινίου και Μετατροπή σε Πολιτιστικό Κέντρο» και πλέον φιλοξενεί εκδηλώσεις που αναδεικνύουν την πολιτιστική ταυτότητα της πόλης.
Το Κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος
Τη δική τους σφραγίδα στην ιστορία και την αρχιτεκτονική του τόπου άφησαν τα κτίρια της Τράπεζας της Ελλάδος, δύο ιστορικά κτίρια που έχουν χαρακτηριστεί ως μνημεία και που εμπεριέχουν ιδιαίτερα στοιχεία αρχιτεκτονικής και καλλιτεχνικής αξίας, με χαρακτηριστικές αναφορές στο ρεύμα του νεοκλασικισμού.
Συγκεκριμένα πρόκειται για το κτίριο που στεγαζόταν το Υποκατάστημα της Τραπέζης της Ελλάδος στη συμβολή της οδού Αναστασιάδη 1 με την πλατεία Δημοκρατίας και το κτίριο οικίας του Διευθυντή της Τραπέζης που βρίσκεται επί της οδού Βότση.
Δίκαια διεκδικούν μια θέση ανάμεσα στα ωραιότερα κτίρια της αρχιτεκτονικής μας κληρονομιάς και μαρτυρούν το βάρος που έδινε η Τράπεζα της Ελλάδος στα ακίνητα που στεγάζονταν οι υπηρεσίες της.
Χαρακτηριστικό των κτιρίων και της ιστορικής τους αξίας είναι το γεγονός ότι μένουν ανέπαφα τα χτυπήματα που προκλήθηκαν σε αυτά, από τον βομβαρδισμό του Αγρινίου, το 1940. Σήμερα το κτίριο χρησιμοποιείται για τις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου Αγρινίου και φιλοξενεί ενημερωτικές ημερίδες και εκδηλώσεις.
Το Αρχοντικό Σωχωρίτη
Η οικία Σωχωρίτη, στην πάροδο της οδού Κακαβιά 9, χαρακτηρίστηκε το 1979 ως: «Ιστορικό μνημείο και έργο τέχνης, που χρειάζεται ειδική προστασία, διότι είναι αξιόλογο δείγμα της αστικής αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα και τα εσωτερικά διακοσμητικά του στοιχεία αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα της λαϊκής τέχνης της περιόδου αυτής», με βάση απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού [ΦΕΚ 194/Β/24-2-1979, 1743].
Το 1988, αγοράστηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού, για δική του χρήση με το ποσό των 100.000.000 δρχ. περίπου.
Από το συγκρότημα του αρχοντικού σήμερα σώζεται μόνο το τμήμα του οχυρωμένου περιβόλου ύψους 2 μ. περίπου και η κεντρική οικία κτισμένη με εμφανή οχυρωματική διάθεση.
Στον χώρο υποδοχής του ορόφου και στα μεγάλα επίσημα δωμάτια, διατηρούνται ίχνη εξαιρετικού τοιχογραφικού διακόσμου. Οι ξύλινες οροφές φέρουν πλούσιο διάκοσμο, με ποικίλες επιρροές από την προεπαναστατική παράδοση αλλά και τις νέες τάσεις του 19ου αιώνα.